Köşe yazarımız Zeki Baştürk makalesinde;

“Sefer taslarını hep sevmişimdir. Değişik bir havaları var. Ona değen insana bir anda bir kimlik, bilindik bir öykü  bağışliyor  sanki. Alışılmış, sıradan bir yaşam. Hem küçümsenen hem içten içe özlenen hani.”

Çocukluğumda, ilkokul çağımda tanıştım sefer tası ile. İlkokul son sınıfı, komşu köyün ilkokulunda okudum. Babam, o köyde egitmendi.  Her sabah onunla birlikte komşu köye gider, okul bitince akşam üzeri köyümüze dönerdik.

Öğle yemeğimizi bu sefer tasıyla getirdiğimiz yemekler olurdu. Zaten bu sefer tasının işlevi yemek taşımaktı. Üst üste konulmuş, küçük kaplardan oluşmuş yemek taşıma kabıdır sefer tasları. Gereğinde üç kişinin doyabileceği denli yemek taşınabilir. Bir bakıma yemekleri sıcak tutan termostur adeta.

Ekonomik bir araçtır. Evden götürüldüğü için yemekler, daha ucuza gelir. Yoksul halkın beslenmesinde önemli yer tutar.

Nostaljik  bir araçtır. Geçmişi, çocukluğumu anımsatır bana. Günümüzde yeniden gündeme gelmesi ise iktidarin halkı yoksullaştirma politikalarının sonucudur. Enflasyonun sürekli yükselişi, gıda fiyatlarının artışı, dövizin artışı, paramızın değer yitirişi  emekliyi ve emekçiyi sefer tasına mahkum etti.

Okula giden öğrenciler , beslenme çantası yerine sefer tası götürmeye başladılar. İşçiler, işyerlerine sefer tası ile yemeklerini götürmek zorunda kaldılar. İşsizlik, yoksulluk sefer tasını geri getirdi. Sefer taslı günlere geri dönüldü.

İktidarın  emekliyi, emekçiyi sefer tasına mahkum eden politikaları geçmişi günümüze taşıdı. Ucuracagiz vaatleri ile yönetenler açlığa , yoksulluğa mahkum ettiler.

Bu anlayıştır çocukları aç bırakan. Bu düşüncedir çocukları okula aç gönderen. Bu politikaları emekliyi,emekçiyi çocuklarının eline baktıran. Sefer taslı günlere döndüren anlayışı kınıyorum. Hak arama mücadelesinde emeklilere ve emekçilere başarılar diliyorum.