Köşe yazarımız Ali Yazır makalesinde; Zor anlarımızda bizi terk edenleri,
arkamızdan atıp tutanları,
ihtiyacımız varken yanımıza gelmeyen, bizi yalnızlaştıranları,
bizi olduğumuz gibi kabul etmeyenleri,
bize değer vermeyenleri, saygı duymayanları,
düşüncesizlikleri ile bizleri üzmek isteyenleri,
Bizlere haset eden, çekemeyen, iftira atanları, yüzümüze karşı şirinlik gösterip arkandan dil çıkaranları defterden sil, hafızandan, yol arkadaşlığından çıkar. Çünkü böyle insanların senin etrafında olması sana cehennem, etrafımızda olmaması ise hayatımızı cennet kılar. Hayatlarındaki her an’da, gelecek için her zaman ümit var olan insanların, anlayış, davranış ve duygusal hallerine baktığımızda şu özelliklerin ortak olduğu görülüyor.
İyiliği seçiyorlar,
Haklının yanında duruyorlar, Kaybetmek pahasına dürüst kalıyorlar,
Umutlarını koruyorlar,
İnsan olmanın onurunu tüm biyolojik hücrelerinde yaşayarak her an’da bunları inatla taşımak gibi alışkanlıkları öne çıkarıyorlar. Maddi zenginlik, ego hep ikinci planda kalmış bu insanlarda.
Daima peşinde koştukları iyilikte, kendiliğinden doğan gizemli ve huzur verici bir gücün var olduğuna inanmışlar. İyilikte bulunmanın aslında insana bir lütuf değil, sadece genlerden, doğuştan, yaratıcıdan bize kodlanarak bahşedilen bir sorumluluk olduğu inancı yol haritaları olmuş. Zifiri karanlıklarda bile bir ışık aramak yerine ışık olmayı, insan olmanın en üst derecesi olarak kabul etmişler. Herkese,
İyilik peşinde koşan, ellerimizi sımsıkı tutan bir el, söylediklerimizi duyan bir kulak, bizi anlayan bir kalbe sahip olan bir dost, lazımdır.
İçimizdeki güzelliği gören ve içimizdeki güzelliğe önem veren insanlarla karşılaştır yarabbim.